Badajcie się!!!

Hej dziewczyny:)

Dawno mnie na forum nie było. Co poniektóre dziewczyny pewnie nawet nie wiedzą kim jestem
Dawno już tu nie wchodziłam. Ale teraz wreszcie znalazłam i czas i możliwości, zauważyłam wieeeele zmian na forum i nie tylko.

Ale nie o tym chciałam pisać... Pisze ten post bo czuje taka potrzebę żeby Wam o czymś przypomnieć, mianowicie o badaniu swoich piersi. Mam nadzieje że choć kilka osob czytając to zastanowi sie i zrobi sobie dziś wieczorem takie krótkie "oględziny". Wiem wiem nie ma czasu, nie ma sie ochoty i przede wszystkim każda z nas myśli "przecież mnie to nie spodka..." Ja też tak myślałam- do czasu. Pewnego dnia zobaczyłam zgrubienie w mojej piersi. Od razu przerażenie! "Boże przeciez jestem taka młoda! Co to może być?". Nie zastanawiałam sie długo od razu zapisałam sie do lekarza. I zaczęło sie jedno badanie potem drugie, prześwietlenia, wizyty. Nieprzespane noce, płacz. Podejrzenia. Zdałam sobie sprawe ile miałam zawsze marzeń jak bardzo zalezy mi na moim życiu i nie chciałabym tego stracić....
Nagle wyłoniła sie z mgły moja rodzina, znajomi. Zauwazyłam jak mało czasu poświęcałam na przyjemności. Ciągle obowiązki praca bo przecież dopiero interes sie rozkręca, szkoła bo przecież to ostatni rok studiów. Ciągle jakies, ale ciagle brak refleksji. Brak czasu! Tego dnia czas sie zatrzymał....

Siedziałam na łóżku i płakałam. Coś co miało mnie nigdy nie spotkać właśnie sie dzieje. Dlaczego? Przecież nikt w mojej rodzinie nie chorował na... Raka? Nie dopuszczałam takiej myśli. Złapałam za telefon zadzwoniłam do chłopaka... Wsparł mnie, dodał otuchy. Chodził ze mną na wizyty. Rodzina też mnie wspierała. Dla nich musiałam być silna żeby oni byli silni. W końcu nadszedł ten dzień. Dzień operacji. "Niestety guzek może byc groźny trzeba go usunąc najlepiej jak najszybicej" usłyszałam. Nie docierało to do mnie...
Jak to groźny co to znaczy groźny? przecież jestem taka młoda? To nie możliwe. Nawet w momencie gdy byłam już na sali operacyjnej nie docierało do mnie że to się dzieje.

Ale teraz radośniej:)
Po kilku miesiącach nerwów, niedomówień, ciągłych wizyt u onkologów, chirurgów, badań. Po kilku miesiącach płaczu, po operacji okazało sie że guzek jedynie wyglądał na groźnego. Pozostała po nim jedynie mała ranka która własnie dochodzi do siebie.Widze świat kolorowo, los mi pogroził palcem i powiedział: "zobacz jak szybko by mogło sie to skończyć! doceń to co masz!!!" DOCENIAM!

Chce żeby każda dziewczyna zwróciła uwagę na tą wydawało by sie błahą sprawę. Raz w miesiącu przebadac sobie piersi, sprawdzic czy jest wszystko ok. A jak cos sie pojawi nie bać sie, nie zwlekać! Iść do lekarza i sprawdzic co to jest! Może to byc zwykła błahostka ale przecież nie musi. Nie dajmy chorobie szans. We wszesnym stadium wszystko da sie wyleczyć! Nie chce nikogo straszyć! Chce tylko zwrócić na to uwagę....
Ja też zawsze słuchałam jednym uchem a wypuszczałam takie informacje drugim... Tego wieczoru gdy to wyczułam od razu pobiegłam do półki i znalazłam stara ulotkę o tym jak badac piersi. "Może robie cos źle? może to nie guzek" myślałam jednak niestety sie nie myliłam. Ciesze sie że nie było na to za późno, że zobaczyłam to w porę, bo różnie mogło by być...

Prosze, na prawde... Jak chociaz kilka z Was dziś sie przebada to osiągnę swój cel, może komuś tym pomogę, może zostanie Wam to w nawyku i nie dojdzie do niczego złego. Ja już zawsze bede czujna...

Współczuję Ci tego, co przeszłaś, naprawdę. Ja się nie badam, a powinnam, bo u mnie skłonnosci do nowotworów są rodzinne.
Moja mama ma jakieś zmiany na piersiach, ale nie leczy, bo niby to tylko niezłośliwe guzki, a już ma za sobą chyba 5 operacji i nie chce kolejnej... w tym usuniecie macicy bo miała torbiele... Ja wlasnie nie jestem pewna co swojego samobadania. Parę razy sprawdzałam, ale nie potrafię odroznic guzka od czegos co tam jest bo powinno być (jakieś gruczoły czy cos takiego). Do lekarzy tez mam sceptyczne nastawienie, bo nieraz się zawiodłam na ich "leczeniu" i spokojnie mogłabym ksiązke o tym napisać

Hej dziewczyny:)

Dawno mnie na forum nie było. Co poniektóre dziewczyny pewnie nawet nie wiedzą kim jestem
Dawno już tu nie wchodziłam. Ale teraz wreszcie znalazłam i czas i możliwości, zauważyłam wieeeele zmian na forum i nie tylko.

Ale nie o tym chciałam pisać... Pisze ten post bo czuje taka potrzebę żeby Wam o czymś przypomnieć, mianowicie o badaniu swoich piersi. Mam nadzieje że choć kilka osob czytając to zastanowi sie i zrobi sobie dziś wieczorem takie krótkie "oględziny". Wiem wiem nie ma czasu, nie ma sie ochoty i przede wszystkim każda z nas myśli "przecież mnie to nie spodka..." Ja też tak myślałam- do czasu. Pewnego dnia zobaczyłam zgrubienie w mojej piersi. Od razu przerażenie! "Boże przeciez jestem taka młoda! Co to może być?". Nie zastanawiałam sie długo od razu zapisałam sie do lekarza. I zaczęło sie jedno badanie potem drugie, prześwietlenia, wizyty. Nieprzespane noce, płacz. Podejrzenia. Zdałam sobie sprawe ile miałam zawsze marzeń jak bardzo zalezy mi na moim życiu i nie chciałabym tego stracić....
Nagle wyłoniła sie z mgły moja rodzina, znajomi. Zauwazyłam jak mało czasu poświęcałam na przyjemności. Ciągle obowiązki praca bo przecież dopiero interes sie rozkręca, szkoła bo przecież to ostatni rok studiów. Ciągle jakies, ale ciagle brak refleksji. Brak czasu! Tego dnia czas sie zatrzymał....

Siedziałam na łóżku i płakałam. Coś co miało mnie nigdy nie spotkać właśnie sie dzieje. Dlaczego? Przecież nikt w mojej rodzinie nie chorował na... Raka? Nie dopuszczałam takiej myśli. Złapałam za telefon zadzwoniłam do chłopaka... Wsparł mnie, dodał otuchy. Chodził ze mną na wizyty. Rodzina też mnie wspierała. Dla nich musiałam być silna żeby oni byli silni. W końcu nadszedł ten dzień. Dzień operacji. "Niestety guzek może byc groźny trzeba go usunąc najlepiej jak najszybicej" usłyszałam. Nie docierało to do mnie...
Jak to groźny co to znaczy groźny? przecież jestem taka młoda? To nie możliwe. Nawet w momencie gdy byłam już na sali operacyjnej nie docierało do mnie że to się dzieje.

Ale teraz radośniej:)
Po kilku miesiącach nerwów, niedomówień, ciągłych wizyt u onkologów, chirurgów, badań. Po kilku miesiącach płaczu, po operacji okazało sie że guzek jedynie wyglądał na groźnego. Pozostała po nim jedynie mała ranka która własnie dochodzi do siebie.Widze świat kolorowo, los mi pogroził palcem i powiedział: "zobacz jak szybko by mogło sie to skończyć! doceń to co masz!!!" DOCENIAM!

Chce żeby każda dziewczyna zwróciła uwagę na tą wydawało by sie błahą sprawę. Raz w miesiącu przebadac sobie piersi, sprawdzic czy jest wszystko ok. A jak cos sie pojawi nie bać sie, nie zwlekać! Iść do lekarza i sprawdzic co to jest! Może to byc zwykła błahostka ale przecież nie musi. Nie dajmy chorobie szans. We wszesnym stadium wszystko da sie wyleczyć! Nie chce nikogo straszyć! Chce tylko zwrócić na to uwagę....
Ja też zawsze słuchałam jednym uchem a wypuszczałam takie informacje drugim... Tego wieczoru gdy to wyczułam od razu pobiegłam do półki i znalazłam stara ulotkę o tym jak badac piersi. "Może robie cos źle? może to nie guzek" myślałam jednak niestety sie nie myliłam. Ciesze sie że nie było na to za późno, że zobaczyłam to w porę, bo różnie mogło by być...

Prosze, na prawde... Jak chociaz kilka z Was dziś sie przebada to osiągnę swój cel, może komuś tym pomogę, może zostanie Wam to w nawyku i nie dojdzie do niczego złego. Ja już zawsze bede czujna...

Czyżby to były włókniaki? Jeżeli wyczujecie coś w swoich piersiach łatwo rozpoznać czy jest to guzek złośliwy czy nie. Złośliwy przy dotyku pozostaje w tym samym miejscu a np włókniak przy okrężnych ruchach porusza się po całej piersi. Ale masz rację! warto się badać-dla własnego spokoju i spokoju rodziny. Samo badanie wygląda prosto. Najlepiej położyć się na łóżku (jeżeli badamy lewą pierś) to podnosimy lewą ręke i wsadzamy ją pod głowę a prawą ręką okrężnymi ruchami badamy pierś. Jeżeli wyczujemy jakieś zgrubienie, coś niepokojącego warto udać się do lekarza i zrobić usg.

No, powinnaś koniecznie się badać.
Ja jestem genetycznie obciążona rakiem szyjki macicy. Już nie wspominając o żylakach, pewnie też w średnim wieku mi się zrobią ;/ Ostatnio byłam u gina, to powiedział, że jest wszystko ok. Mam nadzieję, że sie nie mylił.
Swoją drogą, to wyczuwałam około rok temu jakiś guzek, ale potem nie badałam się, bo zapominałam. Ale sam zniknął, bo właśnie dziś sobie sprawdziłam. Nie wiem, co to było, ale skoro zniknął to chyba nic groźnego.

;/

A i jeszcze odnośnie tych niepewnosci czy badamy sie dobrze czy źle. Rzeczywiście chyba najlepszym rozwiazaniam jest iść do ginekologa. Ja kiedy to wyczułam miałam za 2 dni wizyte wiec przy okazji powiedziałam o tym guzku. Pani doktor mnie zbadała, dostałam od razu skierowanie na szczegółowe badania. Potem chodziłam już do onkologa i chirurga.
To straszne jak wielu ludzi to dotyka. Myśle że teraz jest duzo lepiej z edukacja na ten temat. Wiecej osób korzysta z bezpłatnych badan.

Pamietam jak kiedyś byłam z moją mamą w osrodku zdrowia i wisiał plakat, że beda bezpłatne badania Mammograficzne jedna kobitka przechodząc zaczęła sie śmiac, że jej to nie potrzebne, że nikomu nie da "grzebac", po co jeszcze coś znajdą... Tylko że własnie z takim podejściem jest tylko gorzej. Potem żyje sie z jakims guzkiem kilka lat i nie daj boże niech bedzie złośliwy. A wystarczyło by wtedy zrobić to badanie i wszystko było by jasne i w pore dało by sie to zatrzymac. Ciesze sie że moja mama zawsze korzysta z takich badań. Bo i ile młodsze kobiety mają wieksza świadomość to starsze są jeszcze sceptycznie nastawione. A na wsi to już w ogóle...

A czasem wystarczy tak mało... Raz w miesiącu poświęcić 5-10 minut. Może pod prysznicem, może tuz przed snem (najlepiej sie badać w pozycji lezącej). A może chłopak cos wyczuje. Nie trzeba sie denerwować czasem tuz przed okresem mogą sie pojawic jakieś zgrubienia które za kilkanaście dni znikną.Ale na pewno warto takie sytuacje obserwowac i nigdy nie bagatelizować. W końcu za dużo od nich zalezy...